gün geçtikçe alışveriş tutkunu oldu çıktı başımıza.bazı yönleriyle hiç bana çeksin istemezdim oysa.
istemediğim özelliklerden biride her gördüğüne annesi gibi özenmesi:/
ama gelin görün ki tıpkı ben oldu .artık kendimi onda görüyorum.şu sıralar çarşıya çıktığımızda her gördüğünü ister oldu ve sırf dikkat çekmek adına onu ağlarken buluyorum hep.
spor ayakkabısının küçülmesi üzerine girdiğimiz yakkabı mağazasından ağlayarak çıktık.
neden mi!
çünkü o ayağına denediğimiz ayakkabıyı almadan mağazadan ayrılmıştık.o minik oyunlarıyla beni benden almaya devam ederken diğer bir mağazaya girişimizle ayağını bana uzatışı ve ıh yapışı beni gülümsetti.çok şımarık ve bir okadar da gönül almayı bilen yapısıyla kızımın aşığı bir anneyim ben.ağladı zırladı eee işini biliyor.
sonunda kaptı 2 tane botu.her ağladığında çocuklara bir şey alınmaması gerektiğini ,yok olmanında ne demek olduğunun farkında olması gerektiğini çok iyi biliyorum ama bunuda atlatıcam inşallah...
